Piszemy tu nasze wiersze

rafali888

Ciemność niebo spowiła.
Kostucha na rydwanie przybyła.
W ręku ogromna kosę trzyma.
A w drugiej księgę grubą ma.

Gdy najmniej się jej spodziewamy.
Właśnie ja przed naszymi oczyma mamy.
Tylko ona żywota naszego zna kres.
My tworzymy przez lata długi wykres.

Naszych dobrych uczynków za życia.
Czy tez złym i nie dobrym bycia.
Podlicza nas z tego wszystkiego.
Z czynu dobrego i złego.

Kreskę na koniec zaciąga.
Klucz do bramy wyciąga.
I teraz zależy gdzie trafimy.
N jaka bramę zasłużymy.

Których czynów było więcej?
A których było o wiele mniej
Ich wielkość i waga.
To właśnie jej wyborze pomaga

Nie ma już powrót nie istnieje.
Minęły naszego życia dzieje.
Dlatego pamiętać trzeba.
By trafić do nieba.

Uczynki dobre trzeba spełniać.
Wtedy nie trzeba wcale się obawiać.
Iż w złą bramę wejdziemy.
Już za życia ja wybierzemy.

Wszystko zależy od tego, jakie życie mieliśmy.
Jakimi ścieżkami chodziliśmy.
W jakie wrota zasługujemy.
Swym życiem pokażemy.

lwiczka

JUż kiedyś komentowałam chyba ten wiersz.. moim zdaniem tak nas będą żywi pamietać jakimi byliśmy ludzmi naprawdę.Szkoda a nie nareszcie.. w godzinie śmierci.Uroń łzę nad moim grobem, westchnij i wspomnij me słowa....