Piszemy tu nasze wiersze

rafali888

Nagle z głuchej ciszy huk się wydostaje
Każdego dnia ktoś rannym zostaje.
Słychać z oddali lamet człowieka umierającego.
Widać już bombowca nadlatującego.

Zaraz będzie wielki krzyk i krew się poleje.
Śmiertelny ogień i kurz znów zawieje.
Niezmącona przedtem niczym cisza.
Zostanie przerwana z chwila naciśnięcia klawisza.

Wydany został rozkaz, do przodu nabój.
Po drugiej stronie nieprzyjaciół wielki rój.
Biegnę chodź to rozkaz śmierci.
A słońce straszliwe palące świeci.

Właśnie kolega dostał prosto w serce.
Przyciska dłoń do piersi a przez ręce.
Tryska krew, próbuje jeszcze powietrze zaczerpnąć.
Czemu właśnie tak ma on zginąć.

Zrywa łańcuszek ostatnimi siłami.
Powierzyć waśnię swoja misje da mi.
Jak to się skończy mam przekazać go żonie.
W tym momencie doszło do mnie.

Odchodzi osoba, która uratowała mi życie.
Miałem ja właśnie zginąć przecież.
Oczy zamknął, a ja mam zakrwawiony medalik.
Nie postawie nawet w kształcie krzyża palik.

Bo rozkaz, musze do przodu biec.
By tak samo odebrać życie jak jakiś głupiec.
To kwestia czasu, kiedy ja tak dostane.
I na brudną od krwi ziemię upadnę

lwiczka

Wojna to ból ,łzy i cierpienie.Zbyt wiele tego zła na świecie.

Sabina3200 · Gość

Rafal jak doberze ze zaden z nas tego nie musial przezywac. Lecz odbieram ten wiersz jako Epitafium dla poleblych w czasie wojny.
Bardzo obrazowo napisany.