Piszemy tu nasze wiersze

rafali888

Dokąd ten świat pędzi.
Dokąd on zdąża.
Władz nic nie obchodzi.
Na karku żony ciąża.

Bez pracy.
Bez środków do życia.
A my Polacy.
Tyramy skazani do bycia.

Jak niewolnicy.
Pracujemy po kilkanaście godzin.
Z zarobków zabierają nam wszystko urzędnicy.
Nie możemy czasem wyżywić swych rodzin.

Wypłaty cięte.
Emerytury któż doczeka.
Co zarobione to wzięte.
Mają za nic człowieka.

Bez umów.
Bez perspektyw na przyszłość.
Bez zbędnych słów.
Wyrzucam Cię, nie ma litości.

Życie brutalne.
Kopniak i nie ma ciebie.
W łeb sobie palne.
Jedna myśl nachodzi cię.

Dzieci czasami głodne.
Skąd kasę wziąć, ma się tego dość.
Dzieci dobrze nie ubrane.
Tylko na krześle usiąść.

I zostaje tylko w łzy wpaść.
Tak żeby rodzina nie widziała.
W długi trzeba popaść.
To normalka i znów cała.

Wypłata pójdzie na długi.
Znów nic nie ma.
Mój Boże drogi.
Jak długo to ciągnąć się ma?

Sabina3200 · Gość

wow.........nie tezaba chyba nic dodawac.

lucyfer63

wiersz piekny relne zycie ale wsrod trosk biedy problemow wlsnie mamy siebie tu rola rodziny by zona meza pocieszyla powiedziala bedzie dobrze a nie krzyczala daj wiecej kasy boskad ma biedny maz ja wziasc jak mu procz wyplaty nie daja i rola meza jakze wazna niech zone szanuje swa tak mowila mi nieraz babcia biednie zyc a zarazem bogato .................

lwiczka

Zgadzam sie z Lucyferkiem