Piszemy tu nasze wiersze

rafali888

Wracam z pracy strasznie zmęczona.
W domu czekają na mnie dzieci.
Usiadłam na fotelu strasznie zmarnowana.
Księżyc już na niebie świeci.

Musze nakarmić moje kochane pociechy.
Taka dziś nie do życia jestem.
Nie odczuwam już dużej uciechy.
Bez moich iskierek żyć nie umiem.

Moje kochane dzieci dodają mi siły.
Bez nich bym się załamała.
Z mężem kiedyś piękne chwile były.
Niestety kostucha moja miłość zabrała.

Tak bardzo mi go brak i płacze czasem sobie.
Dlaczego mi moje szczęście odebrała?
Kochany mój tak dobrze mi było przy tobie.
Rodzina w komplecie była cała.

Teraz musze kochać dzieci za dwoje.
Staram się im dawać tyle miłości.
Ile da rade udźwignąć serce złamane moje.
Wychodzą mi już zmarszczki i kości.

Musze dać rade mężu kochany.
Łukasz wciąż zadaje pytania gdzie tata.
Otwierają się znów mi bolesne rany.
Czasem o to meczy swego brata.

Nie wiem jak mu odpowiadać.
Jeszcze malutki jest i nie zna prawdy.
Lecz kiedyś do wiadomości musze mu dać.
Iż nie zobaczy już go nigdy.

Dodawaj mi sił mężu by to przetrwać.
Spoglądasz już na mnie z nieba.
Nie pozwól kostusze mych dzieci zabrać.
Bez ciebie żyć dalej mi trzeba.

Sabina3200 · Gość

Rafcio piekny.......az mi lezka wyskoczyla..........Brawo